"Ulica Teofila Magdzińskiego została wytyczona w połowie XIV wieku podczas kształtowania bydgoskiego miasta lokacyjnego. Przebiegała ona we wschodniej części ówczesnego miasta Bydgoszczy, łącząc południowo-wschodni narożnik Starego Rynku z ulicą Podwale. W okresie staropolskim dla ulicy Magdzińskiego i Podwale stosowano tą samą nazwę „platea dicta Żabia”. Pierwsze zapisy o domach i browarach zlokalizowanych przy ulicy Żabiej pochodzą z 1560r. Liczba wzmianek znacznie wzrosła z początkiem XVII wieku. W latach 40., 50. i 60. XVII wieku prócz domów drewnianych, browarów i pustych placów, są wzmiankowane także murowane kamienice. Nie jest znana dokładna lokalizacja wzmiankowanych budynków czy placów. Mieszkańcy tych posesji byli właścicielami ogrodów, których sytuowanie określano na wale za miastem Przedmieścia Kujawskiego lub też na terenie między miastem a skarpą szwederowską. U wschodniego wylotu ulicy znajdowało się starorzecze Brdy, które w XIV wieku zaadaptowano na fosę zamkową. W XVII-XVIII wieku nabrzeże rzeki stopniowo zasypywano odpadkami komunalnymi z miejskich placów i ulic, jak i z prywatnych posesji. W konsekwencji powodowało to zamulanie fosy i powiększanie powierzchni miasta. Po przejęciu miasta przez Królestwo Prus, na szczegółowym planie zabudowy miasta sporządzonym przez geometrę Gretha w 1774r., posesje wzdłuż ulicy zajęte są częściowo przez istniejącą w tym czasie zabudowę. Puste działki znajdowały się: w narożu Starego Rynku oraz w rejonie ul. Podwale. W 1787r. u wschodniego wylotu ulicy, na dawnym nabrzeżu fosy zamkowej władze pruskie wzniosły budynek miejskiej fary ewangelickiej, który był pierwszą świątynią niekatolicką w mieście. W związku z tym, że ulica prowadziła ze Starego Rynku do świątyni, jej nazwę zmieniono na „Kościelna”. Do 1815 r. powstała pełna pierzeja kamienic z obu stron ulicy. Na planie miasta z 1834r. widnieje 14 kamienic przy ulicy, zaś 16 na planie katastralnym z 1876r. W 1899r. rozpoczęto szeroko zakrojone prace zmierzające do uporządkowania i zagospodarowania dawnego wzgórza zamkowego, leżącego na wschodnim przedłużeniu ulicy. W ramach tych prac, na miejscu rozebranej starej fary ewangelickiej wybudowano w 1904 r. miejską halę targową, zaś ulicę Magdzińskiego przedłużono w kierunku wschodnim, aż do nowo wytyczonej ul. Przy Zamczysku. Perspektywę ulicy zamknęła nowo wzniesiona świątynia pw. św. Krzyża, która do 1945r. odgrywała rolę miejskiej fary ewangelickiej, zaś później stała się kościołem jezuitów. Ukształtowany na początku XX wieku charakter ulicy Magdzińskiego nie zmienił się w następnych dziesięcioleciach." ....źródło: wikipedia.org